Strach o przetrwanie kolejnej minuty, godziny czy dnia był wszechogarniający. Całe życie dziesiątek tysięcy Żydów toczyło się w ciasnych, przepełnionych i dusznych bunkrach. Panowała w nich też absolutna cisza. Podczas powstania w getcie warszawskim ukrywanie się w bunkrach było jedyną nadzieją na przetrwanie. W ogromnej większości przypadków była to nadzieja złudna.