Aliancki atak na tamy Moehne i Eder wczesnym rankiem 17 maja 1943 r. miał na celu osłabienie potencjału niemieckiego przemysłu w Zagłębiu Ruhry. Cel ten został osiągnięty, gdy fala o wysokości od sześciu do ośmiu metrów zalała bieg rzek Eder i Fulda, a naoczni świadkowie twierdzili, że widzieli masy wody w postaci białej piany i głośno dudniącego żywiołu. Zniszczona została niezliczona ilość domów, mostów i dróg.